(1785 -1807)
Γράφει ὁ Ἀριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Ἐκπαιδευτικὸς
. Ἀνάμεσα στοὺς πολυαρίθμους ἁγίους, ποὺ ἀνέδειξε ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ στὸ μυροβόλο καὶ εὐλογημένο νησὶ τῆς Χίου συναριθμεῖται καὶ ὁ ἅγιος ἔνδοξος νεομάρτυς Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης, ποὺ μαρτύρησε στὶς 26 Νοεμβρίου 1807 στὶς Κυδωνιὲς (Ἀϊβαλὶ) τῆς ἁγιοτόκου καὶ μαρτυρικῆς μικρασιατικῆς γῆς. Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς ἱερᾶς μνήμης του θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ σκιαγραφήσουμε τὴν ἀγωνιστικὴ μορφὴ τοῦ νεαροῦ ἀθλητῆ τῆς πίστεώς μας, ποὺ μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστὸ στὰ δύσκολα καὶ σκοτεινὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας καὶ προσφέρει στὸν σημερινὸ ἄνθρωπο τῆς πνευματικὰ ἀποβιταμινωμένης καὶ θρησκευτικὰ ἀδιαφορης ἐποχῆς μας ἕνα φωτεινὸ παράδειγμα φλογερῆς πίστεως καὶ ἀκμαίου φρονήματος.
. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης γεννήθηκε τὸ 1785 στὸ χωριὸ Πιτυὸς τῆς βόρειας Χίου. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Παρασκευᾶς καὶ Ἀγγερῶ, ἀλλὰ σὲ ἡλικία μολις ἐννέα μηνῶν πεθαίνει ἡ μητέρα του. Ὁ πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε καὶ παρέδωσε τὸν μικρὸ Γεώργιο σὲ ἕνα ξυλογλύπτη, γιὰ νὰ μάθει κοντά του τὴν ξυλογλυπτικὴ τέχνη. Ὁ τεχνίτης τὸν πῆρε μαζί του στὰ Ψαρὰ καὶ ἐκεῖ ἀνέλαβαν ἀπὸ κοινοῦ τὴν κατασκευὴ τοῦ τέμπλου τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἀπὸ τὰ Ψαρὰ ἔφυγε ὅμως κρυφὰ ὁ Γεώργιος μαζὶ μὲ ἄλλους καὶ ἔφτασε στὴν Καβάλα. Ἐκεῖ συνελήφθη νὰ κόβει καρπούζια σὲ ἕναν κῆπο καὶ ὁδηγήθηκε στὸν κριτή, ὅπου ἀπὸ φόβο ἀρνήθηκε τὴν χριστιανική του πίστη. Ἔτσι ὁ Γεώργιος ἀπὸ χριστιανὸς ἔγινε μωαμεθανὸς καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται κοντὰ σὲ Τούρκους. Στὸ μεταξὺ ὁ πατέρας του καὶ οἱ συγγενεῖς του δὲν γνώριζαν τίποτα ἀπὸ αὐτὰ καὶ οὔτε ἤξεραν, ποῦ βρίσκεται. Κάποια ἡμέρα ἔφτασε ὁ Γεώργιος στὴν Χίο μὲ ἕνα καΐκι φορτωμένο καρπούζια. Κάποιος συγγενής του τὸν ἀναγνώρισε καὶ ἔτρεξε γιὰ νὰ τὸν χαιρετίσει.Φτάνοντας ὅμως κοντά του, ἄκουσε κάποιον ἀπὸ τὸ πλήρωμα νὰ τὸν φωνάζει μὲ τὸ τουρκικὸ ὄνομα Ἀχμέτ. Ὁ συγγενὴς ξαφνιάστηκε καὶ ρώτησε τὸ παιδί, γιατί τὸν φώναζαν Αχμετ καὶ ὄχι Γεώργιο. Ὁ μικρὸς ἔτρεξε στὸ καΐκι καὶ μέχρι νὰ εἰδοποιηθεῖ ὁ πατέρας του, τὸ πλοῖο ἔφυγε ἀπὸ τὴν Χίο. Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς καὶ ὁ Γεώργιος ξανάρθε στὴν Χίο γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν πατέρα του, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀπουσίαζε σὲ ταξίδι. Ἔφυγε ἀπογοητευμένος, ἀλλὰ ἀποφασισμένος νὰ συναντήσει τὸν πατέρα του καὶ νὰ τοῦ ἐκμυστηρευτεῖ τὸ παράπτωμά του. Γι’ αὐτὸ ἦρθε καὶ πάλι στὴν Χίο καὶ μάλιστα αὐτὴ τὴν φορὰ φορώντας χριστιανικὰ ἐνδύματα. Μὲ δάκρυα ζήτησε ἀπὸ τὸν πατέρα του νὰ τὸν συγχωρέσει καὶ νὰ τον βοηθήσει νὰ ἐπανορθώσει. Ὁ πατέρας του τὸν ὁδήγησε στὸν πνευματικὸ τῆς ἐνορίας του, γιὰ νὰ τὸν καθοδηγήσει πνευματικὰ καὶ νὰ τὸν ἐνισχύσει στὴν πίστη του. Ὅμως ὁ κίνδυνος γιὰ τὸν νεαρὸ Γεώργιο ἦταν μεγάλος, ἀφοῦ οἱ Τοῦρκοι θὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὸν μωαμεθανισμό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ πατέρας του τὸν ἔστειλε στὶς Κυδωνιές, τὸ σημερινὸ Ἀϊβαλὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου τὸν παρέδωσε σὲ ἕναν καλὸ χριστιανὸ καὶ στὸν ὁποῖο ἀποκάλυψε, τί εἶχε συμβεῖ στὸ παιδί του. Ὁ χριστιανὸς αὐτὸς τὸν ἔστειλε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, γιὰ νὰ εἶναι περισσότερο ἀσφαλής. Ἐκεῖ ἔμεινε δέκα χρόνια διάγοντας χριστιανικὸ βίο καὶ δουλεύοντας τίμια καὶ ἀποδοτικά.
. Ὅταν ὁ Γεώργιος ἔγινε εἴκοσι ἐτῶν, ξεθάρρεψε καὶ ἀποφάσισε νὰ πάει στὴν πόλη τῶν Κυδωνιῶν, γιὰ νὰ μείνει καὶ νὰ ἐργασθεῖ. Ἔχοντας μάλιστα ἀποκτήσει πολλοὺς φίλους, νοίκιασε ἕνα δωμάτιο στὸ σπίτι μιᾶς γερόντισσας στὶς Κυδωνιές, ποὺ τὸν φρόντιζε σὰν παιδί της καὶ γνώριζε τὸ παράπτωμά του. Ὁ πατέρας του ὅμως ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν τύχη τοῦ παιδιοῦ του καὶ πρότεινε στὸν Γεώργιο νὰ γίνει ναυτικὸς καὶ νὰ τὸν βάλει σὲ ρώσικο πλοῖο.
. Ὁ Γεώργιος ὅμως ἦταν εὐχαριστημένος μὲ τὴν ζωή του καὶ ἀρνήθηκε τὴν πρόταση τοῦ πατέρα του. Γνώρισε μάλιστα καὶ μία κοπέλα καὶ σὲ ἡλικία εἴκοσι δύο ἐτῶν ἀρραβωνιάσθηκε. Προτοῦ γίνουν οἱ ἀρραβῶνες, οἱ συγγενεῖς τῆς κοπέλας ζήτησαν τὴν γνώμη τῆς γερόντισσας, ποὺ φρόντιζε τὸν Γεώργιο. Ἐκείνη εἶπε τὴν γνώμη της, ἀλλὰ μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀποκάλυψε τὸ μυστικὸ τοῦ παιδιοῦ, ὅτι δηλαδὴ στὰ παιδικά του χρόνια εἶχε γίνει μωαμεθανός. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν ἐπηρέασε καθόλου τὸν ἀρραβώνα, ἀφοῦ ὁ Γεώργιος ἦταν ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς σὲ ὅλους. Μετὰ τοὺς ἀρραβῶνες ἄρχισε νὰ ἑτοιμάζεται γιὰ γάμο.Τοῦ χρειάζονταν ὅμως χρήματα καὶ γι’ αὐτὸ ζήτησε ἀπὸ τὸν ἀδελφὸ τῆς κοπέλας του τὰ δανεικὰ χρήματα, ποὺ τοῦ εἶχε δώσει. Ὁ ἀδελφὸς ἀρνήθηκε νὰ τὰ δώσει καὶ γιὰ νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ, τὸν κατήγγειλε στὶς τουρκικὲς ἀρχές, ὅτι εἶναι ἐξωμότης. Οἱ φίλοι τοῦ Γεωργίου ἔμαθαν τὸ θλιβερὸ αὐτὸ γεγονὸς καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν παρακινοῦν νὰ φύγει ἀπὸ τὶς Κυδωνιές, γιὰ νὰ σωθεῖ. Ὁ Γεώργιος ὅμως ἔμεινε ἐκεῖ, ἀποφασισμένος νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὴν χριστιανική του πίστη. Διατάχθηκε ἡ σύλληψή του, ἀλλὰ ὁ Γεώργιος παραδόθηκε μόνος του καὶ ὁδηγήθηκε στὸν Τοῦρκο διοικητή, ὅπου ἐπέδειξε μὲ γενναιότητα τὴν σθεναρὴ καὶ ἀμετακίνητη πίστη του στὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό.
. Στὶς 8 Νοεμβρίου 1807 τὸν ὁδήγησαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή, ὅπου ἔμεινε δεκαεπταὰ ἡμερες, ὑπομένοντας πολλὰ βασανιστήρια. Οἱ Τοῦρκοι ἐπιχείρησαν πολλὲς φορὲς μὲ ὑποσχέσεις, πιέσεις καὶ ἀπειλὲς νὰ τοῦ ἀλλάξουν τὸ χριστιανικό του φρόνημα, ἀλλὰ ὁ Γεώργιος ὁμολογοῦσε πάντοτε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῶν Κυδωνιῶν, ποὺ τόσο ἀγαποῦσε τὸν νεαρὸ Γεώργιο, προσευχόταν στὸν Θεὸ γιὰ νὰ τὸν ἐνισχύσει στὸν ἀγώνα του, ὥστε νὰ μείνει σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστη του, ἐνῶ μέσα στὴ φυλακὴ ἕνας καλὸς χριστιανὸς τὸν παρηγοροῦσε καὶ τὸν στήριζε πνευματικά.
. Στὶς 24 Νοεμβρίου βγῆκε ἡ ἀπόφαση νὰ θανατωθεῖ μὲ ἀποκεφαλισμό. Οἱ χριστιανοὶ τὸν εἰδοποίησαν καὶ μάλιστα ἀποφάσισαν νὰ στείλουν στὴν φυλακὴ ἱερέα, γιὰ νὰ τὸν ἐξομολογήσει καὶ νὰ τὸν κοινωνήσει. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτό, ἕνας ἱερέας προφασίσθηκε, ὅτι μάλωσε μὲ ἕναν χριστιανὸ καὶ ἔτσι φυλακίσθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ὁ Γεώργιος ἐξομολογήθηκε καὶ κοινώνησε μέσα στὴν φυλακὴ καὶ ἀνέμενε πλέον μὲ χαρὰ καὶ ἠρεμία νὰ ἀξιωθεῖ τοῦ μαρτυρίου. Τὸ βράδυ τῆς 25ης Νοεμβρίου συγκεντρώθηκε πλῆθος χριστιανῶν στὸν ναό, ὅπου τελέσθηκε ὁλονύκτια ἀγρυπνία γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐνίσχυση τοῦ νεαροῦ ἀθλητῆ τῆς πίστεως. Ἀλλὰ ὁ κόσμος ἔχοντας πληροφορηθεῖ τὴν θανατικὴ καταδίκη τοῦ Γεωργίου, ἄρχισε νὰ συγκεντρώνεται στὴν ἀγορά, ἐνῶ ἄλλοι βρίσκονταν ἔξω ἀπὸ τὴν φυλακή. Οἱ Τοῦρκοι ἀνησύχησαν ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν συγκεντρωμένων χριστιανῶν στὰ διάφορα σημεῖα τῆς πόλεως καὶ γι’ αὐτὸ ἔστειλαν δύο χωροφύλακες, γιὰ νὰ τοὺς διασκορπίσει. Ὁ Τοῦρκος ἀγὰς διέταξε νὰ βγάλουν τὸν Γεώργιο ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως. Στὴν πορεία του πρὸς τὸν τόπο αὐτὸ ὁ Γεώργιος ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, ποὺ συναντοῦσε, νὰ τὸν συγχωρέσουν καὶ τοὺς παρακαλοῦσε νὰ προσευχηθοῦν γι’ αὐτόν. Μόλις ἔφτασε στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως γονάτισε πάνω στὴν πλάκα καὶ ἔσκυψε τὸ κεφάλι. Ὁ δήμιος τὸν ρώτησε ἂν ἔχει μετανιώσει, ἀλλὰ ὁ θαρραλέος Γεώργιος ἀπάντησε, ὅτι εἶναι χριστιανὸς καὶ θὰ πεθάνει γιὰ τὸν Χριστό. Τότε τοῦ ἔριξε μία τουφεκιὰ στὴν πλάτη καὶ ἀμέσως πῆρε φωτιὰ τὸ ἔνδυμα τοῦ μάρτυρα. Ἄφθονο αἷμα ἄρχισε νὰ τρέχει, ἀλλὰ ὁ Γεώργιος ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστη του. Στὴ συνέχεια ὁ δήμιος τοῦ χάραξε τὸν λαιμὸ μὲ ἕνα μαχαίρι καὶ ἀκολούθως μὲ ὁρμὴ τὸν κτύπησε τόσο δυνατά, ὤστε τὸ μαχαίρι σφηνώθηκε στὸν τράχηλο. Μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία ὑπέμεινε ὁ Γεώργιος τὸ ἐπίγειο μαρτυρικό του τέλος μέχρι ποὺ τὸν ἀποκεφάλισαν. Ὁ ἀποκεφαλισμὸς τοῦ Ἁγίου ἔλαβε χώρα στὶς 26 Νοεμβρίου 1807 καὶ ἡ ἁγία ψυχὴ τοῦ εἰκοσιδιάχρονου γενναίου ἀθλητῆ τῆς πίστεως μετέβη στὸν Πανάγαθο Θεό, ποὺ τόσο ἀγάπησε.
. Μετὰ τὸ μαρτυρικὸ τέλος τοῦ Ἁγίου ὁ συγκεντρωμένος κόσμος ξεχύθηκε μὲ πόνο πάνω στὸ ζεστὸ κορμί του. Γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἀϊβαλιώτης λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου: «Τότε οὗλος ᾽κεῖνος ὁ κόσμος χύθηκε ἔξω φρενῶν ἀπάνου στὸ ζεστὸ κορμί. Καὶ ἄλλος σφούγγιζε τὸ αἷμα, ἄλλος ἀσπαζόταν τ’ ἅγιο λείψανο ἢ τὴν πλάκα, ἄλλος ξέσκιζε ἕνα κομμάτι ἀπ’ τὸ ροῦχο του, ἄλλος δόξαζε τὸν Θεό. Μάταια τὰ τουρκιὰ τοὺς χτυπούσανε μὲ τὰ ραβδιὰ καὶ τοὺς κλωτσούσανε. Ὁ ἀγὰς πρόσταξε νὰ τοὺς βαρέσουνε στὰ καλά, κι οἱ Τοῦρκοι βάνανε τὶς φωνὲς καὶ πέσανε μὲ γυμνὰ σπαθιὰ ἀπάνου στοὺς χριστιανούς. Οἱ κακόμοιροι οἱ χριστιανοὶ σκορπίσανε φωνάζοντας «Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον» κι ἄλλος ἔχασε τὸ φανάρι του, ἄλλος τὸ ραβδί του, ἄλλος τὰ παπούτσια του, ἄλλος τὸ καλπάκι του…».
. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου πετάχθηκε σὲ ρεματιὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη σύμφωνα μὲ μία ἐκδοχὴ ἠρίχθηκε στὴν θάλασσα σύμφωνα μὲ ἄλλη. Οἱ χριστιανοὶ τὸ περισυνέλεξαν καὶ τὸ πῆγαν στὸ ἐρημονήσι Νησοπούλα, ποὺ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ Ἀϊβαλί, ὅπου καὶ τὸ ἐνταφίασαν. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καὶ τὸ τοποθέτησαν σὲ ναό, ποὺ ἀνεγέρθηκε πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του. Μέχρι τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922 τελοῦνταν στὶς Κυδωνιὲς μεγάλη πανήγυρις πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, ποὺ εἶναι ὁ πολιοῦχος καὶ προστάτης ἅγιος τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Γῆς Κυδωνιατῶν. Σήμερα ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης ἑορτάζεται ἀπὸ τοὺς μικρασιάτες πρόσφυγες τῶν Κυδωνιῶν στοὺς ἱεροὺς ναοὺς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν πόλη τῆς Μυτιλήνης, ἀλλὰ καὶ στὸ χωριὸ Νέες Κυδωνιὲς τῆς Λέσβου, ὅπου ὁ ἐνοριακὸς ναὸς τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου. Στὴν Χίο ὁ Ἅγιος τιμᾶται στὸν ὁμώνυμο ἱερὸ ναό του στὸ χωριὸ Πιτυός, ποὺ ἐγκαινιάσθηκε στὶς 11 Αὐγούστου 2001, ἐνῶ ναοὶ πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου ἔχουν ἐπίσης ἀνεγερθεῖ στὸ Ἄκτιο Πρεβέζης καὶ στὸν Διόνυσο Ἀττικῆς. Ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου φυλάσσονται στὴν Παναγιούδα τῆς Λέσβου καὶ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Προφήτου Ἡλιοῦ στὴν Σαντορίνη, ἐνῶ παλαιὰ εἰκόνα τοῦ νεομάρτυρος, φιλοτεχνημένη τὸ 1847, φυλάσσεται στὸν ἱερὸ μητροπολιτικὸ ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στὴν Ἑρμούπολη τῆς Σύρου, ὅπου ὁ Ἅγιος τιμᾶται ὡς προστάτης τῆς συντεχνίας τῶν ἀρτοποιῶν. Ἐπίσης τὸ ἀσημένιο περικάλυμμα τῆς κάρας τοῦ Ἁγίου πουλήθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους σὲ κάποιο Γερμανό, ὁ ὁποῖος τὸ μεταπούλησε σὲ χριστιανὸ καὶ ἐκεῖνος τὸ δώρισε στὸ Μουσεῖο Μπενάκη τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.
. Στὶς 26 Νοεμβρίου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τιμᾶ μαζὶ μὲ τὸν λαοφιλῆ προστάτη τῶν παιδιῶν Ἅγιο Στυλιανὸ καὶ τὸν πολιοῦχο τῆς ἱστορικῆς πόλεως τῆς Σπάρτης Ὅσιο Νίκωνα τὸν “Μετανοεῖτε” καὶ ἕναν νεαρὸ ἀθλητὴ τῆς πίστεως, τὸν Ἅγιο ἔνδοξο νεομάρτυρα Γεώργιο τὸν Χιοπολίτη, ὁ ὁποῖος μᾶς καλεῖ νὰ ἀφυπνιστοῦμε πνευματικὰ καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴν κατὰ Χριστὸν πνευματική μας πορεία
Ἀριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Ἐκπαιδευτικὸς
. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης γεννήθηκε τὸ 1785 στὸ χωριὸ Πιτυὸς τῆς βόρειας Χίου. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Παρασκευᾶς καὶ Ἀγγερῶ, ἀλλὰ σὲ ἡλικία μολις ἐννέα μηνῶν πεθαίνει ἡ μητέρα του. Ὁ πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε καὶ παρέδωσε τὸν μικρὸ Γεώργιο σὲ ἕνα ξυλογλύπτη, γιὰ νὰ μάθει κοντά του τὴν ξυλογλυπτικὴ τέχνη. Ὁ τεχνίτης τὸν πῆρε μαζί του στὰ Ψαρὰ καὶ ἐκεῖ ἀνέλαβαν ἀπὸ κοινοῦ τὴν κατασκευὴ τοῦ τέμπλου τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἀπὸ τὰ Ψαρὰ ἔφυγε ὅμως κρυφὰ ὁ Γεώργιος μαζὶ μὲ ἄλλους καὶ ἔφτασε στὴν Καβάλα. Ἐκεῖ συνελήφθη νὰ κόβει καρπούζια σὲ ἕναν κῆπο καὶ ὁδηγήθηκε στὸν κριτή, ὅπου ἀπὸ φόβο ἀρνήθηκε τὴν χριστιανική του πίστη. Ἔτσι ὁ Γεώργιος ἀπὸ χριστιανὸς ἔγινε μωαμεθανὸς καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται κοντὰ σὲ Τούρκους. Στὸ μεταξὺ ὁ πατέρας του καὶ οἱ συγγενεῖς του δὲν γνώριζαν τίποτα ἀπὸ αὐτὰ καὶ οὔτε ἤξεραν, ποῦ βρίσκεται. Κάποια ἡμέρα ἔφτασε ὁ Γεώργιος στὴν Χίο μὲ ἕνα καΐκι φορτωμένο καρπούζια. Κάποιος συγγενής του τὸν ἀναγνώρισε καὶ ἔτρεξε γιὰ νὰ τὸν χαιρετίσει.Φτάνοντας ὅμως κοντά του, ἄκουσε κάποιον ἀπὸ τὸ πλήρωμα νὰ τὸν φωνάζει μὲ τὸ τουρκικὸ ὄνομα Ἀχμέτ. Ὁ συγγενὴς ξαφνιάστηκε καὶ ρώτησε τὸ παιδί, γιατί τὸν φώναζαν Αχμετ καὶ ὄχι Γεώργιο. Ὁ μικρὸς ἔτρεξε στὸ καΐκι καὶ μέχρι νὰ εἰδοποιηθεῖ ὁ πατέρας του, τὸ πλοῖο ἔφυγε ἀπὸ τὴν Χίο. Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς καὶ ὁ Γεώργιος ξανάρθε στὴν Χίο γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν πατέρα του, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀπουσίαζε σὲ ταξίδι. Ἔφυγε ἀπογοητευμένος, ἀλλὰ ἀποφασισμένος νὰ συναντήσει τὸν πατέρα του καὶ νὰ τοῦ ἐκμυστηρευτεῖ τὸ παράπτωμά του. Γι’ αὐτὸ ἦρθε καὶ πάλι στὴν Χίο καὶ μάλιστα αὐτὴ τὴν φορὰ φορώντας χριστιανικὰ ἐνδύματα. Μὲ δάκρυα ζήτησε ἀπὸ τὸν πατέρα του νὰ τὸν συγχωρέσει καὶ νὰ τον βοηθήσει νὰ ἐπανορθώσει. Ὁ πατέρας του τὸν ὁδήγησε στὸν πνευματικὸ τῆς ἐνορίας του, γιὰ νὰ τὸν καθοδηγήσει πνευματικὰ καὶ νὰ τὸν ἐνισχύσει στὴν πίστη του. Ὅμως ὁ κίνδυνος γιὰ τὸν νεαρὸ Γεώργιο ἦταν μεγάλος, ἀφοῦ οἱ Τοῦρκοι θὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὸν μωαμεθανισμό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ πατέρας του τὸν ἔστειλε στὶς Κυδωνιές, τὸ σημερινὸ Ἀϊβαλὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου τὸν παρέδωσε σὲ ἕναν καλὸ χριστιανὸ καὶ στὸν ὁποῖο ἀποκάλυψε, τί εἶχε συμβεῖ στὸ παιδί του. Ὁ χριστιανὸς αὐτὸς τὸν ἔστειλε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, γιὰ νὰ εἶναι περισσότερο ἀσφαλής. Ἐκεῖ ἔμεινε δέκα χρόνια διάγοντας χριστιανικὸ βίο καὶ δουλεύοντας τίμια καὶ ἀποδοτικά.
. Ὅταν ὁ Γεώργιος ἔγινε εἴκοσι ἐτῶν, ξεθάρρεψε καὶ ἀποφάσισε νὰ πάει στὴν πόλη τῶν Κυδωνιῶν, γιὰ νὰ μείνει καὶ νὰ ἐργασθεῖ. Ἔχοντας μάλιστα ἀποκτήσει πολλοὺς φίλους, νοίκιασε ἕνα δωμάτιο στὸ σπίτι μιᾶς γερόντισσας στὶς Κυδωνιές, ποὺ τὸν φρόντιζε σὰν παιδί της καὶ γνώριζε τὸ παράπτωμά του. Ὁ πατέρας του ὅμως ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν τύχη τοῦ παιδιοῦ του καὶ πρότεινε στὸν Γεώργιο νὰ γίνει ναυτικὸς καὶ νὰ τὸν βάλει σὲ ρώσικο πλοῖο.
. Ὁ Γεώργιος ὅμως ἦταν εὐχαριστημένος μὲ τὴν ζωή του καὶ ἀρνήθηκε τὴν πρόταση τοῦ πατέρα του. Γνώρισε μάλιστα καὶ μία κοπέλα καὶ σὲ ἡλικία εἴκοσι δύο ἐτῶν ἀρραβωνιάσθηκε. Προτοῦ γίνουν οἱ ἀρραβῶνες, οἱ συγγενεῖς τῆς κοπέλας ζήτησαν τὴν γνώμη τῆς γερόντισσας, ποὺ φρόντιζε τὸν Γεώργιο. Ἐκείνη εἶπε τὴν γνώμη της, ἀλλὰ μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀποκάλυψε τὸ μυστικὸ τοῦ παιδιοῦ, ὅτι δηλαδὴ στὰ παιδικά του χρόνια εἶχε γίνει μωαμεθανός. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν ἐπηρέασε καθόλου τὸν ἀρραβώνα, ἀφοῦ ὁ Γεώργιος ἦταν ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς σὲ ὅλους. Μετὰ τοὺς ἀρραβῶνες ἄρχισε νὰ ἑτοιμάζεται γιὰ γάμο.Τοῦ χρειάζονταν ὅμως χρήματα καὶ γι’ αὐτὸ ζήτησε ἀπὸ τὸν ἀδελφὸ τῆς κοπέλας του τὰ δανεικὰ χρήματα, ποὺ τοῦ εἶχε δώσει. Ὁ ἀδελφὸς ἀρνήθηκε νὰ τὰ δώσει καὶ γιὰ νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ, τὸν κατήγγειλε στὶς τουρκικὲς ἀρχές, ὅτι εἶναι ἐξωμότης. Οἱ φίλοι τοῦ Γεωργίου ἔμαθαν τὸ θλιβερὸ αὐτὸ γεγονὸς καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν παρακινοῦν νὰ φύγει ἀπὸ τὶς Κυδωνιές, γιὰ νὰ σωθεῖ. Ὁ Γεώργιος ὅμως ἔμεινε ἐκεῖ, ἀποφασισμένος νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὴν χριστιανική του πίστη. Διατάχθηκε ἡ σύλληψή του, ἀλλὰ ὁ Γεώργιος παραδόθηκε μόνος του καὶ ὁδηγήθηκε στὸν Τοῦρκο διοικητή, ὅπου ἐπέδειξε μὲ γενναιότητα τὴν σθεναρὴ καὶ ἀμετακίνητη πίστη του στὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό.
. Στὶς 8 Νοεμβρίου 1807 τὸν ὁδήγησαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή, ὅπου ἔμεινε δεκαεπταὰ ἡμερες, ὑπομένοντας πολλὰ βασανιστήρια. Οἱ Τοῦρκοι ἐπιχείρησαν πολλὲς φορὲς μὲ ὑποσχέσεις, πιέσεις καὶ ἀπειλὲς νὰ τοῦ ἀλλάξουν τὸ χριστιανικό του φρόνημα, ἀλλὰ ὁ Γεώργιος ὁμολογοῦσε πάντοτε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῶν Κυδωνιῶν, ποὺ τόσο ἀγαποῦσε τὸν νεαρὸ Γεώργιο, προσευχόταν στὸν Θεὸ γιὰ νὰ τὸν ἐνισχύσει στὸν ἀγώνα του, ὥστε νὰ μείνει σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστη του, ἐνῶ μέσα στὴ φυλακὴ ἕνας καλὸς χριστιανὸς τὸν παρηγοροῦσε καὶ τὸν στήριζε πνευματικά.
. Στὶς 24 Νοεμβρίου βγῆκε ἡ ἀπόφαση νὰ θανατωθεῖ μὲ ἀποκεφαλισμό. Οἱ χριστιανοὶ τὸν εἰδοποίησαν καὶ μάλιστα ἀποφάσισαν νὰ στείλουν στὴν φυλακὴ ἱερέα, γιὰ νὰ τὸν ἐξομολογήσει καὶ νὰ τὸν κοινωνήσει. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτό, ἕνας ἱερέας προφασίσθηκε, ὅτι μάλωσε μὲ ἕναν χριστιανὸ καὶ ἔτσι φυλακίσθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ὁ Γεώργιος ἐξομολογήθηκε καὶ κοινώνησε μέσα στὴν φυλακὴ καὶ ἀνέμενε πλέον μὲ χαρὰ καὶ ἠρεμία νὰ ἀξιωθεῖ τοῦ μαρτυρίου. Τὸ βράδυ τῆς 25ης Νοεμβρίου συγκεντρώθηκε πλῆθος χριστιανῶν στὸν ναό, ὅπου τελέσθηκε ὁλονύκτια ἀγρυπνία γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐνίσχυση τοῦ νεαροῦ ἀθλητῆ τῆς πίστεως. Ἀλλὰ ὁ κόσμος ἔχοντας πληροφορηθεῖ τὴν θανατικὴ καταδίκη τοῦ Γεωργίου, ἄρχισε νὰ συγκεντρώνεται στὴν ἀγορά, ἐνῶ ἄλλοι βρίσκονταν ἔξω ἀπὸ τὴν φυλακή. Οἱ Τοῦρκοι ἀνησύχησαν ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν συγκεντρωμένων χριστιανῶν στὰ διάφορα σημεῖα τῆς πόλεως καὶ γι’ αὐτὸ ἔστειλαν δύο χωροφύλακες, γιὰ νὰ τοὺς διασκορπίσει. Ὁ Τοῦρκος ἀγὰς διέταξε νὰ βγάλουν τὸν Γεώργιο ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως. Στὴν πορεία του πρὸς τὸν τόπο αὐτὸ ὁ Γεώργιος ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, ποὺ συναντοῦσε, νὰ τὸν συγχωρέσουν καὶ τοὺς παρακαλοῦσε νὰ προσευχηθοῦν γι’ αὐτόν. Μόλις ἔφτασε στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως γονάτισε πάνω στὴν πλάκα καὶ ἔσκυψε τὸ κεφάλι. Ὁ δήμιος τὸν ρώτησε ἂν ἔχει μετανιώσει, ἀλλὰ ὁ θαρραλέος Γεώργιος ἀπάντησε, ὅτι εἶναι χριστιανὸς καὶ θὰ πεθάνει γιὰ τὸν Χριστό. Τότε τοῦ ἔριξε μία τουφεκιὰ στὴν πλάτη καὶ ἀμέσως πῆρε φωτιὰ τὸ ἔνδυμα τοῦ μάρτυρα. Ἄφθονο αἷμα ἄρχισε νὰ τρέχει, ἀλλὰ ὁ Γεώργιος ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστη του. Στὴ συνέχεια ὁ δήμιος τοῦ χάραξε τὸν λαιμὸ μὲ ἕνα μαχαίρι καὶ ἀκολούθως μὲ ὁρμὴ τὸν κτύπησε τόσο δυνατά, ὤστε τὸ μαχαίρι σφηνώθηκε στὸν τράχηλο. Μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία ὑπέμεινε ὁ Γεώργιος τὸ ἐπίγειο μαρτυρικό του τέλος μέχρι ποὺ τὸν ἀποκεφάλισαν. Ὁ ἀποκεφαλισμὸς τοῦ Ἁγίου ἔλαβε χώρα στὶς 26 Νοεμβρίου 1807 καὶ ἡ ἁγία ψυχὴ τοῦ εἰκοσιδιάχρονου γενναίου ἀθλητῆ τῆς πίστεως μετέβη στὸν Πανάγαθο Θεό, ποὺ τόσο ἀγάπησε.
. Μετὰ τὸ μαρτυρικὸ τέλος τοῦ Ἁγίου ὁ συγκεντρωμένος κόσμος ξεχύθηκε μὲ πόνο πάνω στὸ ζεστὸ κορμί του. Γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἀϊβαλιώτης λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου: «Τότε οὗλος ᾽κεῖνος ὁ κόσμος χύθηκε ἔξω φρενῶν ἀπάνου στὸ ζεστὸ κορμί. Καὶ ἄλλος σφούγγιζε τὸ αἷμα, ἄλλος ἀσπαζόταν τ’ ἅγιο λείψανο ἢ τὴν πλάκα, ἄλλος ξέσκιζε ἕνα κομμάτι ἀπ’ τὸ ροῦχο του, ἄλλος δόξαζε τὸν Θεό. Μάταια τὰ τουρκιὰ τοὺς χτυπούσανε μὲ τὰ ραβδιὰ καὶ τοὺς κλωτσούσανε. Ὁ ἀγὰς πρόσταξε νὰ τοὺς βαρέσουνε στὰ καλά, κι οἱ Τοῦρκοι βάνανε τὶς φωνὲς καὶ πέσανε μὲ γυμνὰ σπαθιὰ ἀπάνου στοὺς χριστιανούς. Οἱ κακόμοιροι οἱ χριστιανοὶ σκορπίσανε φωνάζοντας «Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον» κι ἄλλος ἔχασε τὸ φανάρι του, ἄλλος τὸ ραβδί του, ἄλλος τὰ παπούτσια του, ἄλλος τὸ καλπάκι του…».
. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου πετάχθηκε σὲ ρεματιὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη σύμφωνα μὲ μία ἐκδοχὴ ἠρίχθηκε στὴν θάλασσα σύμφωνα μὲ ἄλλη. Οἱ χριστιανοὶ τὸ περισυνέλεξαν καὶ τὸ πῆγαν στὸ ἐρημονήσι Νησοπούλα, ποὺ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ Ἀϊβαλί, ὅπου καὶ τὸ ἐνταφίασαν. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καὶ τὸ τοποθέτησαν σὲ ναό, ποὺ ἀνεγέρθηκε πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του. Μέχρι τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922 τελοῦνταν στὶς Κυδωνιὲς μεγάλη πανήγυρις πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, ποὺ εἶναι ὁ πολιοῦχος καὶ προστάτης ἅγιος τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Γῆς Κυδωνιατῶν. Σήμερα ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης ἑορτάζεται ἀπὸ τοὺς μικρασιάτες πρόσφυγες τῶν Κυδωνιῶν στοὺς ἱεροὺς ναοὺς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν πόλη τῆς Μυτιλήνης, ἀλλὰ καὶ στὸ χωριὸ Νέες Κυδωνιὲς τῆς Λέσβου, ὅπου ὁ ἐνοριακὸς ναὸς τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου. Στὴν Χίο ὁ Ἅγιος τιμᾶται στὸν ὁμώνυμο ἱερὸ ναό του στὸ χωριὸ Πιτυός, ποὺ ἐγκαινιάσθηκε στὶς 11 Αὐγούστου 2001, ἐνῶ ναοὶ πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου ἔχουν ἐπίσης ἀνεγερθεῖ στὸ Ἄκτιο Πρεβέζης καὶ στὸν Διόνυσο Ἀττικῆς. Ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου φυλάσσονται στὴν Παναγιούδα τῆς Λέσβου καὶ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Προφήτου Ἡλιοῦ στὴν Σαντορίνη, ἐνῶ παλαιὰ εἰκόνα τοῦ νεομάρτυρος, φιλοτεχνημένη τὸ 1847, φυλάσσεται στὸν ἱερὸ μητροπολιτικὸ ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στὴν Ἑρμούπολη τῆς Σύρου, ὅπου ὁ Ἅγιος τιμᾶται ὡς προστάτης τῆς συντεχνίας τῶν ἀρτοποιῶν. Ἐπίσης τὸ ἀσημένιο περικάλυμμα τῆς κάρας τοῦ Ἁγίου πουλήθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους σὲ κάποιο Γερμανό, ὁ ὁποῖος τὸ μεταπούλησε σὲ χριστιανὸ καὶ ἐκεῖνος τὸ δώρισε στὸ Μουσεῖο Μπενάκη τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.
. Στὶς 26 Νοεμβρίου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τιμᾶ μαζὶ μὲ τὸν λαοφιλῆ προστάτη τῶν παιδιῶν Ἅγιο Στυλιανὸ καὶ τὸν πολιοῦχο τῆς ἱστορικῆς πόλεως τῆς Σπάρτης Ὅσιο Νίκωνα τὸν “Μετανοεῖτε” καὶ ἕναν νεαρὸ ἀθλητὴ τῆς πίστεως, τὸν Ἅγιο ἔνδοξο νεομάρτυρα Γεώργιο τὸν Χιοπολίτη, ὁ ὁποῖος μᾶς καλεῖ νὰ ἀφυπνιστοῦμε πνευματικὰ καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴν κατὰ Χριστὸν πνευματική μας πορεία
Ἀριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Ἐκπαιδευτικὸς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου